τι θυμάμαι

Θυμάμαι το γραφείο του στο Μουσείο.

Την επίπληξη που μου έκανε όταν έγραψα το όνομά του με "ω" αντί για "ο" στο Μανόλης.
Την αγάπη του στη Σίφνο.

στον μανόλη κορρέ, που μου το ζήτησε για τα 40 χρόνια του στο θέατρο

Μια, Δύο
Σαράντα κι Αιώνιες Ωρες
ζωγραφίζεις
τους κύκλους και τις τεθλασμένες μας

Κάθε μέρα
σπάμε καθρέφτες
για να μη βλέπουμε
Κάθε μέρα
μας κοιτάς
σε λίμνη πεντακάθαρη

Δεν υπάρχουν πια Σοφοί

Ποιος μπορεί ν  αγγίζει Χρυσό
και να μην τον κάψει;
Ποιος μπορεί να νιώσει την Ανοιξη;

Βάλε το χέρι σου πάνω μας
και κάνε μια ευχή
Πες τα λόγια σου
κι άφησέ μας να τα επαναλάβουμε

Ψιθύρισέ μας
ότι πιο άγριο φαντάστηκες ποτέ
Αναψε σπίθες
στα Οράματά μας

Μανόλη,
Δεν υπάρχουν πια Σοφοί.
Υπάρχουν.