ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ του τόνου
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Μανόλης Κορρές, που κηδεύσαμε προχτές, ήταν μια αξιοσημείωτη παρουσία στο νεοελληνικό μεταπολεμικό θέατρο. Όπως μου δόθηκε συχνά η ευκαιρία να το διατυπώσω σε ομιλίες μου, άλλοτε σε ΔΗΠΕΘΕ, άλλοτε σε ιδιωτικές παραστάσεις κι άλλοτε σε διαλέξεις, είχε μια ξέχωρη σταδιοδρομία όπου παρατηρούσε κανείς εμφανώς δύο φάσεις· ανάμεσά τους μεσολαβούσε ένα συγγραφικό κενό ενός τετάρτου αιώνος. Ο Κορρές άρχισε την καριέρα του δίπλα στον Αργυρόπουλο και ευδοκίμησε σε έργα από αυτά που ονομάζουμε φαρσοκωμωδίες. Σ' αυτό το είδος οι μαστόροι διακρίνονται για τους καταιγιστικούς ρυθμούς, τη γλωσσική ακρίβεια της καθημερινής λαλιάς και την εύστοχη ατάκα. Από την άλλη, η δομή των έργων ανάγεται στην επιθεώρηση, είναι ένα νούμερο αναπτυγμένο ή συρραφή νούμερων. Μετά την αγρανάπαυση, ο Κορρές μάς αιφνιδίασε με έργα που τα ονομάσαμε «καταγγελίες και ρεπορτάζ». Εκκινούσε από ένα εμφανές κοινωνικό πρόβλημα (τους οίκους ευγηρίας, τα νοσοκομεία, τον τζόγο, την περίθαλψη τψν ψυχασθενών κ.λπ.) και με τη μαεστρία του παλιού είδους, τη γοργή γραφή και τους αδρούς χαρακτήρες δημιουργούσε έργα κοινωνικής κριτικής και καταγγελίας των θεσμών. Ο Κορρές ευδοκίμησε σ' αυτό το είδος και είδε τα έργα του να επαναλαμβάνονται και να παίζονται στο εξωτερικό. Βαθύς γνώστης των ηθών και της γλωσσικής περιουσίας της γενέθλιας γης του, της Σίφνου, έγραφε στον Τύπο του νησιού γλαφυρές, λαογραφικές, πιπεράτες και ηθογραφικότατες ιστορίες γεμάτες χιούμορ και γλωσσικό πλούτο. Το μακροχρόνιο πέρασμά του από το Θεατρικό Μουσείο έδειξε την οργανωτική του ιδιοφυΐα. ΤΑ ΝΕΑ , 11/02/1998 |
